“Rouw is Liefde die zijn adres is kwijtgeraakt”
-Jean Jacques Suurmond-
Als jij of je partner te horen krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent of je partner is plotseling overleden, dan staat de wereld op zijn kop. De grond valt onder je voeten vandaan. Hoe moet je nu verder? Gezinsleden willen elkaar vaak niet belasten, omdat de ander het al zo moeilijk heeft. Het gevaar dreigt dat ieder het zelf gaat ‘oplossen’. En dat kan zo eenzaam voelen. Juist in een periode waar je elkaar zo nodig hebt.
Kinderen, jongeren en ouders worstelen elk met hun eigen uitdagingen.
Als ongeneeslijk zieke ouder heb je de zware taak om het leven en je gezin los te moeten laten. Je gaat fysiek achteruit en bent niet meer de partner of ouder die je was en die je nog zo graag wil zijn. Jullie toekomst samen is er niet meer. Je hebt zorgen om je partner en kinderen die achterblijven. Het is een zware klus om je voor te bereiden op de naderende dood. Hoe deel je je angsten en zorgen met je partner en kinderen? Dit kan onmogelijk lijken.
Als ouder wil je je kind – uit liefde – beschermen tegen verdriet. Vaak besluit je dan om de kinderen ‘nog maar even niks te vertellen’. Of je houdt je eigen emoties verborgen voor ze. Kinderen voelen vaak haarfijn aan dat er “iets niet klopt”. Ze vullen vaak zelf in wat er aan de hand kan zijn en dat is vaak niet in overeenstemming met de werkelijkheid. Hoe vertel je je kinderen dat je ziek bent en niet meer beter wordt? Hoe bereid je je kinderen voor op het naderende afscheid?
Hoe ga je als -achtergebleven- ouder verder na het overlijden van je partner? Je eigen rouwproces en dat van jullie kinderen erbij kan als een zware last voelen. Hoe kan je als gezin elkaar steunen en in verbinding blijven?
Bij al deze vragen loop ik graag een stuk met jullie mee in dit moeilijke proces. Aarzel niet om contact op te nemen en dan bespreken we samen de mogelijkheden voor ondersteuning en begeleiding.
