“Rouw is Liefde die zijn adres is kwijtgeraakt”
-Jean Jacques Suurmond-
Als jij te horen krijgt dat je vader of moeder ongeneeslijk ziek is of plotseling is overleden, dan staat de wereld op zijn kop. De grond valt onder je voeten vandaan. Hoe moet je nu verder? Vaak wil je je andere ouder en broers of zussen niet belasten, omdat de ander het al zo moeilijk heeft. Het gevaar dreigt dat ieder het zelf gaat oplossen. En dat kan zo eenzaam voelen. Juist in een periode waar je elkaar zo nodig hebt.
Kinderen, jongeren en ouders worstelen elk met hun eigen uitdagingen.
Je bent steeds zelfstandiger aan het worden en neemt wat meer afstand van je ouders, maar dat wordt knap ingewikkeld wanneer een ongeneeslijke ziekte in het gezin een rol speelt. Hoe maak je je los van je ouders, als één van de twee doodgaat? En hoe doe je dat dan met de overgebleven ouder? Vaak speelt de angst om jouw overgebleven ouder ook te verliezen. Wie zorgt er dan voor jou? Hoe ga je om met je eigen verdriet, boosheid en wir-war van emoties? En met je leeftijdsgenoten die daar niets van lijken te begrijpen? Als jongere is het soms best lastig om ergens je emoties te uiten en je verhaal te vertellen. Thuis wil je je ouders niet belasten met jouw verdriet, omdat ze zelf al zo verdrietig zijn. Op school wil je vaak niet anders zijn, en tegelijkertijd voel je je soms zo anders en onbegrepen. Je draagt een masker om het vol te houden en soms weet je niet meer hoe je dit af kan zetten. Dit kan behoorlijk eenzaam voelen.
Bij al deze vragen loop ik graag een stuk met je mee in dit moeilijke proces. Aarzel niet om contact op te nemen en dan bespreken we samen de mogelijkheden voor ondersteuning en begeleiding. Dat kan bij jou thuis, op school of tijdens een wandeling of in afstemming op een andere locatie.